RAKONTO
Damo qua promenis uladie en
splendida gardeno, haltis por admirar ravisanta tulipo havanta petali reda e
flava. "Qua jolia floro ! » elu dicis dum inklinar su por
examinar ol plu proxime. Saminstante, la tulipo desklozesis kun granda bruiso
ed in la internajo sur la fundo verda, la damo perceptis mikra yunineto, tenua,
charmanta ed havanta la longeso di polexo. Onu nomizis el Polexa.
Kom
bersilo on donis ad elu nuco-shelo, kom matraco folii di violo e kom kovrilo
folio di rozo. Dum la jorno, elu ludis sur tablo e kantis per voco tante dolca
e melodioza ke onu nulatempe audabis ulo simila ad ol.
Ma ulanokte, leda rospo eniris la
chambro tra vitro-karelo ruptita, saltis adsur la tablo ube dormis Polexa.
|
|
Arivinte an aquo-fluo, il selektis
granda folio di arctium retenita an
la rivo per sua stipo e pozis en olu la nuco-shelo ube dormis la mikra Polexa.
Kande la kompatinda yunineto, dum
vekar lor la sequanta matino, vidis ke el esis meze dil aquo, el ploreskis
tante forte ke la fisheti venis por natar proxim la folio qua esis azilo a
Polexa. Li judikis ke el esis tante jentila ke li volis liberigar elu ; li
kunvenis cirkum la stipo, grosa lucio tranchis ol per sua denti, e la folio
forportis la yunineto adfore sur la rivero, exter la atingo-povo dil rospo.
El efektigis tale vera voyajo,
joyante pri la beleso dil naturo, la kanto dil uceli, l’aspekto dil aquo quan
la suno briligis quale oro. Survoye, jolia papiliono blanka flugetis cirkum elu
e pozis su sur la folio apud la yunineto. Polexa prenis sua zono, atachis un
extremajo di ol al papiliono, la altra extremajo al folio ed al avancis mem plu
rapidamente.
Subite, grosa melolonto pasis
proxime e vidinte el, lu cirkondis per sua gambi elua korpo delikata e, per
flugar, forportis elu aden foresto.
Polexa tre pavoris, ma el kompatis
precipue la desfortunoza papiliono qua ne povus desatachar su e qua esus
mortonta pro hungro.
La melolonto sidigis el sur la
musko, pede di arboro e ridepartis tra la foresto. La yunineto profitis lua
absenteso por fugar.
El haltis an la bordo di
senarboreyo, ube el povis shirmar su sub peco de korticoqua divenis tekto ad
elu. Polexa pasis tale la somero e l’autuno, okupata por askoltar l’uceli e
regardar la flori.
Ma venas la vintro ; pokope,
Polexa vidas la arbori senfolieskar, la flori velkar, e la kompatinda yunineto
sufrante pro la koldeso afliktesas e pensas ke el va mortar.
Quivit ! quivit ! audas
elu kriar tainstante. Elu levas sua kapo e vidas hirundo qua questionas el pri
la motivo di elua chagreno. Polexa naracas a lu sua travivaji.
« La vintro arivas, dicas ad
el la hirundo, me retroiras a la varma landi, ka tu volas venar kun me, ni fugos a tre fora loko de hike ? – Me
iros volunte kun tu », dicas lore Polexa.
Quik, el sideskas sur la dorso dil
ucelo ed atachas sua zono ad un de la plumi maxim solida. Super la foresto, la
maro e la alta monti, el forportesis tre lontane(1), vere tre lontane.
La hirundo haltis proxim bela lago
apud olqua stacis anciena kastelo marmora. La lando esis splendida, esis varma.
Granda flori kreskis preske omnube, e lo esas sur la maxim bela de oli ke la
hirundo depozis la yunineto. Polexa joyis tilextreme, ma el tre astonesis kande
el videskis mikra viro blanka, ne plu granda kam elu, qua esis sidanta en la
floro. Il havis krono sur lua kapo e brilanta ali sur lua shultri. Vidante
Polexa, il staceskis, prenis sua ora krono e pozis ol sur la kapo dil yunineto.
Du jolia ali diafana atachesis senfriste ad elua shultri, e, lore, elu povis
flugar de floro ad altra floro.
Tale Polexa divenis la rejino dil
flori.
lontane (1) = fore
(Segun ANDERSEN)
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire