Kelki de eli esas facinanta ed atraktivanta, altri esas danjeroza e malefikanta… La sorcistini esas parto de lo imaginita populal. Kom la temo di multanombra legendi, ica kreuri profitas nun nova yuneso populara.
Kande arivas la tempo di « Halloween », eli divenas tre famoza. Pintoza chapelo e granda mantelo, kaldrono rubandizita per araneo-teli e palia balayilo : la emblemi dil sorcistino videsas evidente en la vetrini por pavorigar (ed atraktar) yuneti e genitori per mixar ecito e pavoro.
Depos tre fora tempi, ita mulieri havante
okulta povi sempre ocilis inter admiro e repulso. Ma lia historio konocis
tragediala epoko kun la teroriganta chasado kontre la sorcistini, qua produktis
hororinda nombro de viktimi inter la XVma e XVIIma yarcenti, en granda parto di
Europa. Pos lia rehabilito dum la XIXma yarcento, eli, hodie, itere interesas
la homi, danke precipue la televiziono e la cinemo, til la grado divenar nova
simboli dil feminismo.
Se on volas trovar l’ancestro dil alegorio
di la sorcistino esas ulo simila al deziro dechifrar la nesondebla misterio
koncernante l’origino dil deaji feminala. Ambi existas depos ke la homaro
luktas kontre la morbi e la naturala plagi.
Dum plura yarmili, la deino di la kreado
perceptesis kom suprega potento dominacante la sakra energii dil vivo e dil
morto per lua povo stimular la fertileso e nutrar la tero (Inanna en
Mezopotamia Antiqua, Isis en la civilizuro Egiptiana, Astarté en la lando Kanaan,
Diana por la tribui latina, edc.). En Mez-Oriento, lo esis tre ofte homini qui
praktikis la rituaro dil kulti. Ka povas esar ke ta sacerdotini dominacante la
sakra arti esez la maxim anciena ancestrini di la sorcistini ?
En la granda decendantaro di savoza
mulieri qui trairas la yarcenti e la civilizuri, Kirke esas una del unesma
sorcistini mencionita en texto. Ca bela magiistino dil Odiseo da Homeros sorcas la homuli dil akompanant esquado di Odissevs
per drinkigar da li magiala drinkajo qua transformas li a porki.
La vorto « sorcistino » ne
existis dum la Antiqua Epoko Greka e Romana. Lu aparas dum la Mezepoko kom
veninta de la Latina vorto sortorius « dicanto
di sorci ». Itaepoke, la balayilo (sexuala simbolo maskula ? Imajo di
la hemo ?) divenas emblemo di ca matroni qui konocas la sekretajo dil
planti e savas preparar sorgoze pocioni. Ja citita en la medikala texti Greka e
Latina, « Abrakadabra ! » esas formulo de origino Hebrea, qua
signifikas « La Omnopovanto dominacez la quar elementi », pronuncata
lor protekto-ritui kontre morbi. Plebeyi same kam siniori konsultas ca
depozarii di farmakopeo e di ancestrala savaji, qui oficias necelite kom
akushistini e risanigantini. Nulu ja havas la mal ideo bruligar eli.
La komenci dil persekutado
Omno divenas plu komplikita kande Europa
frapesas per serio de kalamitati : nigra pesto, famini, militi pro teritorii
e religii, edc. Ka la sorcarto esus la kauzo di ta plagi ? Komence, la
Eklezio havas altra sucii plu importanta koncernante la katarista e vaudana
herezii qui minacas olu. Ma la situaciono divenas diferanta quik de 1326 kun
papo Ioannes XXII qua, persuadita esir
viktimo pro probo di sorcado, permisas per
bulletro persekutar la sorcisti.
Cent yari plu tarde, ca fenomeno atingas
sua tota ampleso. La nova papo Innocentius VIII, akuzas ti qui praktikas la
sorcarto « destruktar la genituro dil mulieri, la mikra animali, la rekoltaji
di la tero, la vitberi dil viteyi e la frukti dil arbori ». Por helpar la
judiciisti dil inquiziciono lor lia trako kontre la partisani di Satano e
konfesigar lia krimini, verko publikigesas en 1486 : la Malleus Maleficarum (Martelo dil sorcistini). Kunredaktita da
du inquizitori dominikana, nome l’Alzaciano Henri Institoris (Heinrich Kramer)
e la Baselano Jakob Sprenger, lu kontas la pseudo-certaji koncernante la magio
e la sorcisti, o prefere la sorcistini. Quale sempre la habitantaro, bezonante
trovar pekokapro, atakas lua membri maxim vundebla : la mulieri. Kredema,
impresema, ecesiva, babilema, febla mentale e korpale…lia naturo irigas eli
aden la brakii dil diablo, segun ca manulibro. La violenti rekomendata por
obtenar lia konfesi esas neimagineble kruela.
La chasado al sorcistini
La Eklezio interdiktas ca texto quar yari
pos lua publikigo, ma ol tamen difuzesas ye 30.000 exempleri dum nur kinadek
yari. Malgre lua interdikto, la malajo efektigesas. Surbaze di simpla suspekti
o di kalumnioza denunci, homini sovente vidva,
sen filii od evoza povas akuzesar pri sorcarto e mustas lore justifikar su
koram la judiciisti. « Respondar a vicino, parolar laute, havar
forta karaktero o sexualeso kelke tro libera, esar jenantino irgamaniere
suficiis por endanjerigar onu. […] Esis suspektinda tro ofte ne asistar la
meso, ma anke esis suspektinda sempre asistar ol, suspektinda la fakto asemblar
su konstante kun amikini, ma anke vivar tro sola », explikas Mona Cholet
en elua verko Sorcières, la puissance
invaincue des femmes (Sorcistini, la nevinkebla povo dil mulieri) (2018).
Inter la XIVma e XVIIma yarcenti, Europa subisis plu kam 110.000 procesi pri
sorcado ed onu evaluas ye nombro situata inter 60.000 e 100.000 la kondamniti a
morto-puniso pro ta fakti, inter li esas 85% de mulieri. Un de le unesma e
maxim famoza esas certe Jeanne d’Arc, bruligita dum 1431 en Rouen.
La rifavoro
Necesesos vartar til 1682 por ke (en
Francia) edikto da rejo Ludovikus (Louis) XIV finigez ica kolektiva foleso per
deklarar ke la sorcarto esas « nereala ed inventita ». Se l’imajo pri
la homino esas durive febligita, la sorcistino koncerne elu duras populizar la
rakonti por infanti, ube el rivalesas kun la bona feino. Dum la XIXma yarcento,
la historiisto Jules Michelet, en lua libro La
Sorcière (La Sorcistino), rehabilitas el kun « himno a la
muliero, bonfacanta e viktima ».
Dum la XXma yarcento, segun quante el
populareskas, elu livas lo imaginata mital e religial por invitesar sur la
skreni, ube el povas adoptar un de la du aspekti fixigita lor la
Renesanco : olta di olda muliero rugizita, leda e pavoriganta, havante
falanta mami ed herisita hari, od olta di yuna sedukterino sensuala havante
longa hararo, sovente rufa e
loklizita. Elua alta chapelo nigra e pintoza esas heredajo dil kapvesto infamiganta
quan koaktesis surhavar la Judei dil mezepokal Europa e dil islamala mondo. Komence
malefikanta en la unesma longa filmo desegnita Blanche-Neige et les Sept Nains (Blanka-Nivuro e la sep Nanuli)
(1937), el divenas devota hemo-muliero en la Usana serio Ma sorcière bien-aimée (Mea amata sorcistino) (1964-1972).
Kom eterna mixuro ek pavoro ed admiro, la
sorcistino duras esar persono tre romanala. Mary Poppins (1964), Kiki la mikra
sorcistino di la samnoma longa filmo desegnita Japoniana (1989), la fratini
Halliwell di la serio Charmed (1998-2006)
od Hermione en la « saga » Harry
Potter, ita fiktiva heroini ridonis lua digneso al alegorio dil sorcistino,
revendikata hodie da kelka feministini. « Ni esas la nepotini dil
sorcistini quin onu ne sucesis bruligar », klamas elti qui rekomendas
l’emancipo de la patriarkeso e la proximigo al naturo.
( Artiklo publikigita en la revuo Les veillées des chaumières)
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire